W takie dni można jedynie wstać o poranku i ruszyć spacerem do pracy. Jest cisza, ulice odraczają pobudkę, przewidując intensywny tydzień… Idę z myślami i moim miastem.
Nigdy nie zastanawiam się nad tym, co by się stało, gdybym niemal 20 lat temu wybrał inne. Wiem jedno, Szczecin stał się moim Centrum. Wierzę w Szczecin, w jego moc i siłę przetrwania oraz samoregeneracji. To miasto jest jak zapach perfum, od którego nie możesz się uwolnić. Uwodzi, fascynuje, ale równocześnie może strącić Cię w otchłań. Tutaj osiągają sukces zdeterminowani i wyjątkowi.

Jeśli potraktujesz Szczecin jako namiastkę, jako źródło kompleksów wobec „tych z Polski”, którym oddajesz hołd, wstając z miejsc i klaszcząc, gdy wiesz, że uczestniczysz w obwoźnej „premierowej” chałturze, taniej kolekcji „jablonexowych nazwisk” wówczas obezwładni cię mentalnym bagnem zgorzknienia, tumiwisizmem, syndromem cwaniaka lub „wielepa”* noszącego się na wysoko… niestety z resztką psiej kupy na obcasie, której nie zauważa (*wiedzący lepiej – ci, co zawsze domagają się prywatnego pomnika na skwerku).

Tych jednak, którzy nim oddychają, myślą, żyją i codziennie „zdobywają” wyniesie na szczyt i da siłę pokonania każdej przeszkody. Obdarzy poczuciem sensu, stając się portem/gniazdem, z którego się wypływa i do którego wraca. Otworzy drzwi do realizacji wizji.

Piszę do ludzi Miasta, napędzających je siłą pracy, energii i kreatywności. Ludzi, w których sercach tętni Szczecin, twardy i jednocześnie absolutnie różnorodny. Tych, którzy widzą w nim szansę a nie „grób”. Którzy chcą uczynić z niego miasto Europy a nie historycznego bękarta i prowincjonalnego kołtuna pełnego przesądów i fobii. Wiem jedno… NIKT NIE DAJE ZŁOTA DO RĄK… ZŁOTO MOŻNA W TYM MIEŚCIE ALBO WYKOPAĆ SAMODZIELNIE/WE WSPÓŁPRACY Z INNYMI ALBO SKONAĆ NA „WŚCIEKLIZNĘ ROSZCZEŃ” I NIESPEŁNIALNYCH MRZONEK I ILUZJI.

Szczecinianki i Szczecinianie… Niech ten poniedziałek będzie czymś więcej niż jedynie początkiem tygodnia 🙂